Lieve allemaal,
Inmiddels al twee maanden in Bulgarije. Stap voor stap leer ik mijn eerste woordjes Bulgaars en kan ik het schrift beetje bij beetje lezen. Wat ik als grote overwinningen ervaar :D

Het appartement waar ik verblijf is voor mij een veilige plek, een plek met uitzicht op de bergen. Een plek waar veel plantjes groeien en mooie bloemen aan prachtige cactussen zitten.

En het is zeer waardevol bijna dagelijks Boris in zijn normale leven te ontmoeten. En gelukkig leer ik Boris hier goed kennen. Wat ons beiden blij maakt! :D

De veranderingen die in eerste instantie vooral indruk maakten waren de hoge flats die allemaal bijna er hetzelfde uitzien. Ze hebben allemaal zover ik zie beetje vergelijkbare structuur. Ze zien er ook wat grijs uit en wisselend met of zonder verf. Ze hebben allemaal vergelijkbare ramen (3 of 4 stuks naast elkaar), met vergelijkbare gordijnen of lamellen ervoor. Mijn kamer is overigens op de 7^e verdieping van een zo’n zelfde soort flat. Daardoor weet ik dat het binnen in die flats erg gezellig kan zijn..!

Een aantal eerste ontmoetingen op straat waren leuk! En er blijkt vaak een of andere connectie met Nederland te zijn voor veel mensen.

Het leven hier is voor alleenstaande oudere mensen niet altijd eenvoudig. De inkomsten zijn vaak niet heel hoog, en de voorzieningen zijn niet altijd goed wanneer je afhankelijk raakt van zorg. Ik ben aantal keer met Boris in de afgelopen maand naar het staatsziekenhuis mee geweest. De situatie is niet in ieder ziekenhuis op deze manier, maar er zijn meerdere plekken waar de zorg aan de mensen beter zou kunnen. Het probleem schijnt dat er te weinig verpleegkundigen/ of het geld niet altijd naar de juiste plekken gaat. Ook de voorzieningen zijn beperkt.

Naast het hebben van de sociale activiteiten, en ook het bezoek aan het staatsziekenhuis, zijn we ook meerdere keren de bergen in geweest. Jawel zelfs voor het eerst van mijn leven op de ski-latten gestaan. Dat heeft nog wel wat training nodig ? alhoewel het schijnbaar voor mijn eerste keer niet slecht ging; ik denk dat mijn uiteindelijke voorkeur toch blijft bij een wandeling in deze prachtige natuur. :D

Al met al gaat het gelukkig dus echt goed met me. En zoals ik afsloot in mijn vorig blog: God is goed; en elke keer wanneer ik mijn emoties en angsten woorden aan geef en bij Hem breng; is er vertrouwen dat Hij hier ons doorheen draagt. Want er zijn voldoende uitdagingen (oftewel figuurlijke bergen te gaan)! Maar zoals bij elke berg, wanneer je op de top staat; zie je welke meerwaarde de weg ernaartoe had. Zo ervaren Boris en ik ook de bergen die we samen bewandelen. Dank ook voor alle support op welke manier dan ook aan ons! Doscorro! (oftewel in Bulgaars: see you soon)!